Koło Łowieckie "OSTOJA" w Wysokiej

Czym jest Gospodarka Łowiecka?

Celem gospodarki łowieckiej jest utrzymanie możliwe najliczniejszego stanu zwierzyny w odpowiedniej strukturze wiekowej i płciowej, przy znośnych gospodarczo szkodach w drzewostanach, których wielkość powinna być jedynym racjonalnym kryterium regulacji stanu zwierzyny.

Gospodarka łowiecka musi być integralną częścią gospodarki leśnej, a zwierzyna składową częścią ekosystemu leśnego. Zachowanie lasu i jego wielofunkcyjnego charakteru traktować należy jako priorytetowe zadanie hodowli lasu.

Nadmiar szkód w uprawach, które ograniczają dostosowanie ich składu gatunkowego do potencjału siedliska oraz osiągnięcie właściwej jakości upraw, musi być sygnałem do redukcji stanu pogłowia zwierzyny.

Działalność z zakresu gospodarki łowieckiej obejmuje następujące zagadnienia:

• Utrzymanie w wysokiej kulturze poletek łowieckich
• Wykorzystywanie możliwości do tworzenia poletek zgryzowych.
• Dokarmianie zwierzyny w celu ochrony pól.
• Zakładanie pasów zaporowych.
• Ochronę ostoi zwierzyny, poprzez jej odpowiednie oznakowanie i ograniczenie wstępu.
• Planowy odstrzał zapewniający właściwą strukturę płci i wieku oraz kondycji poszczególnych gatunków.
• Ochronę upraw i młodników poprzez grodzenie, zabezpieczanie mechaniczne i chemiczne celem minimalizacji szkód.
• Systematyczne poprawianie warunków żerowych dla zwierzyny m.in. przez:

• 1. Wprowadzanie do drzewostanów gatunków drzew i krzewów takich jak: kasztanowiec, wierzby paszowe, dzikie drzewa owocowe,
• 2. Wykładanie drzew do spałowania i planowanie trzebieży pod kątem zapewnienia jeleniowatym świerzej kory w okresie zimowym.

Gospodarka łowiecka w Kole

Myśliwi naszego koła starają się spędzać jak najwięcej czasu na łonie natury, Zwierzyna łowna bytuje w środowisku żyjąć na wolności, więc aby mieć silną i liczną populacje musimy dbać o ochronę środowiska. Do podstawowych prac na rzecz przyrody należą między innymi sadzenie lasów i krzewów oraz dokarmianie dziko żyjącej zwierzyny - rocznie na te cele przeznaczamy z kasy Koła kwotę rzędu kilku tysięcy złotych. Corocznie zasiedlamy nasze łowisko bażantami. W każdy możliwy i zgodny z zasadami etyki sposób walczymy z kłusownikami i szkodami w uprawach rolnych. Kolejnym ważnym czynnikiem związanym z gospodarką łowiecką jest pozyskanie zwierzyny w oparciu o plany hodowlane.

Łowiectwo w Polsce

Zespół czynności gospodarczych zwanych współcześnie łowiectwem nie ma właściwie swojej historii. Swoją historię posiadają natomiast "łowy" inaczej polowania siegające epoki człowieka pierwotnego, który zabijał dzikie zwierzęta, aby przeżyć, zdobyć pożywienie, skóry na okrycia, a kości i rogi na proste narzędzia.

Łowy - polowania były jednym z najważniejszych czynności pierwotnych ludzi przez wiele tysiącleci. Nie było wówczas pojęcia "własności" i zwierzyna była niczyja. Polowania były głównym źródłem utrzymania i przeżycia ludzi. Na przestrzeni wieków, w wyniku zachodzących zmian cywilizacyjnych jak i społecznych, z powodu trzebienia puszcz, rozwoju rolnictwa, polowania przestały być głównym zajęciem człowieka, a stały się okazją do wykazania swojej siły, zręczności i męstwa w bezpośrednich spotkaniach z dzikim zwierzem. Poczynając od ok. X wieku łowy zaczęły być w coraz większym stopniu przywilejem ludzi tzw. "dobrze urodzonych", cesarzy, królów, duchowieństwa i rycerstwa. Łowy stały się również głównym źródłem zaopatrzenia wojsk podczas wypraw wojennych.

Od tego też czasu datują się pierwsze ograniczenia w zakresie łowieckim, które nie miało na celu "ochrony dzikiego zwierza" lecz przede wszystkim zabezpieczenia interesów i przywilejów jednostek i grup społecznych. Ówczesne przepisy prawne wydawali jedynie władcy, którzy posiadali nieograniczone prawa polowań. Głównym przywilejem władców były tzw. "łowy wielkie" ('venatio magna') czyli polowania na "grubego zwierza" (tura, żubra, dzika, jelenia, niedźwiedzia) natomiast tzw. "łowy małe" ('venatio parva') czyli polowania na "drobnego zwierza" (ptactwo, lisy, bobry, zające) mogli uprawiać nawet poddani.

W wieku XIII na wskutek licznych nadań łowieckich oraz przechodzenia tych uprawnień na dostojoników i duchowieństwo, monopol panujących stopniowo wygasa i tak już w wieku XV, przywilej ten należy prawie wyłącznie do rycerstwa i jest ściśle powiązany z własnością gruntów. Wtedy właśnie wydawane są pierwsze przepisy wykazujące troskę właściciela o utrzymanie pogłowia zwierzyny, zwłaszcza grubej, tej ginącej. Dowodem tego jest edykt króla Zygmunta III z roku 1597 zakazujący poddanym z okolic Jaktorowa użytkowania łąk, po to, aby: "turowie, zwierz nasz mieli swe dawne stanowiska".

Wyłączność polowania możnowładców ziemskich obwarowana była wieloma przepisami, niekiedy bardzo surowymi. I tak np. według postanowień Statutu I Litweskiego z 1529 roku, pojmanie człowieka na polowaniu w cudzej puszczy z urzędu kończyło się skazaniem na smierć: "a jeśliby strzelca pojmano nad zwierzem ubitym w cudzej puszczy, wtedy ma wiedzion być do urzędu, a z urzędu ma być na śmierć skazan jako inni złodzieje". W wieku XVI tj. w okresie rozkwitu ustawodastwa łowieckiego kary te złagodzono, lecz w dalszym ciągu były one surowe. Wydane kolejno w latach 1529, 1566 i 1588 trzy tzw. Statuty Litewskie utrzymały się, aż do roku 1775, kiedy to wydano ustawę łowiecką, która była ostatnim takim aktem prawnym wydanym w Polsce przedrozbiorowej.

W okresie rozbiorów, w różnych częściach byłej Polski, obowiązywały prawa łowieckie państw rozbiorowych. Dopiero w roku 1927 mocą rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej unormowano ponownie sprawy łowieckie w Polsce okresu międzywojennego. Zawarte tam przepisy w dalszym ciągu wiązały prawo polowań z własnością gruntu.

Według obecnego prawa łowieckiego (Ustawa z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie. [Dz.U. z 1995 r. Nr 147 poz. 713] jednolity tekst z uwzględnieniem zmian z dnia 26.07.2001 r. [Dz.U. 2001 r. Nr 125 poz.1366] oraz z dnia 20.06.2003 r. [Dz.U. 2002 r. Nr 113 poz.984]), gospodarowanie zwierzyną neleży do państwa, a jego podstawą stanowią odpowiednie plany hodowlane. Ustawa ta wskazuje bardzo wyraźnie na konieczność ochrony i hodowli zwierzyny dla potrzeb ogólnospołecznych jak również wskazuje na wpływy zmieniających się uwarunkowań społecznych i ekonomicznych na stosunek człowieka do przyrody, a w tym do łowiectwa.